Hoe ik mij voelde

Van het moment dat ik haar voor de eerste keer zag, voelde ik mij een wrak.
Ik was heel emotioneel, ik voelde mij schuldig, ik wou dat ik het beter had gedaan...
Was het de baby blues? Ik weet het niet...
Een roze wolk werd doorprikt...
Ik voelde mij schuldig tegenover Milou. Wat had ik dat baby'tje aangedaan. Al die draadjes, pompjes, ....
Schuldig omdat ik niet ieder moment bij haar kon zijn. Dat ik ze telkens moest achterlaten.
Schuldig omdat ik misschien wat meer zorgzamer had moeten zijn tijdens mijn zwangerschap.
Schuldig omdat ik toch persé een 2de kindje wou en dat ik het nu niet tot een goed einde had gebracht.
De periode in het UZ was een hel, maar ik had heel veel steun aan David en familie.