Het verloop van de zwangerschap en de dag toen ze geboren werd

Toen ik zwanger was van ons 2de kindje, had de gynaecoloog mij gewaarschuwd, dat de mogelijkheid bestond, dat ik na 20 weken zwangerschap, op rust werd gezet. Met andere woorden: stoppen met werken. Dit omdat Dion ook al prematuur was geboren.
En zo geschiede het. Ik was 23 weken zwanger en had heel veel last van harde buiken en zat er mentaal een beetje door.
De dokter schreef mij thuis. Hup de zetel in en proberen genieten van de zwangerschap...
"Genieten van de zwangerschap", heb ik altijd een rare verwoording gevonden. Hoe kan je nu genieten? Maar misschien is dit persoonlijk, en ligt het vooral aan mezelf J. Ongemakjes had ik niet echt, ben niet misselijk geweest, of toch, de eerste weken, maar dat was vlug over.
Maar ik maakte mij constant zorgen... Gaat ze ook niet te vroeg komen, gaat alles wel goed verlopen, zien ze niets over het hoofd, ...
Op 28 weken moest ik terug op controle gaan. Ze bleek toen maar 800 gr te wegen, terwijl het al 1200 gr moest zijn en was 35 cm groot. Het moest opgevolgd worden...
Op 30 weken had ik bijna geen kinds beweging meer en was ik zo dik, dat ik precies ging barsten.
Ik belde naar het ziekenhuis en mocht op controle gaan. Een monitor werd toen op mijn buik geplaatst. "Een half uurtje stilletjes blijven liggen, we gaan het een half uurtje monitoren" zei de vroedvrouw.
Een half uurtje, werd een uur en uiteindelijk na een uur en half, kwam de vroedvrouw terug. Ze keek bedenkelijk. "Er is nog beweging, maar we kunnen het hartje niet zo goed monitoren, je mag onmiddellijk naar de gynaecoloog voor verder onderzoek"
De schrik sloeg mij om het hart.
Uit het onderzoek bleek wel dat haar hartje nog goed klopte, de doorstroming in de navelstreng was nog goed, maar ik had ontzettend veel vruchtwater. Teveel eigenlijk. Ze bleek ondertussen wel 400 gr bijgekomen te zijn, dus was wel blij met het resultaat.
Maar de gynaecoloog zei dat het zeker geen goed nieuws was.... Ik mocht naar huis, maar als ik mij ongerust maakte, moest ik onmiddellijk terug komen.
Op 32 weken moest ik terug op controle gaan, die afspraak stond ook al eerder gepland.

Dus ik ging naar huis.

Vrijdag 19 juli vertrokken we 's avonds op weekend naar onze caravan in de Ardennen. Ik bleef weinig beweging hebben en kreeg pijn in mijn lies. Ik sliep 's nachts heel slecht en zat soms 2 uur in de zetel met de pijn in mijn lies. Overdag ging het beter.
Ik dacht dat het normaal was, en dat het eigenlijk uitstralingspijn van mijn bekken waren.

Maandag 22 juli was David nog thuis en gingen we om zijn "hobby auto" de Lexus, een oldtimer.

Dinsdag 23 juli, David ging naar zijn werk. Ik had mij die dag overslapen. Om 8 uur werden we (ik en Dion) gewekt door de postbode die aan de deur stond met een pakje dat ik besteld had. Onze robotstofzuiger, handig ding J
Tegen half 9 heb ik Dion nog afgezet aan de speelpleinwerking en ik ging terug naar huis.
Ik nam een koffie en ging diamondpainting doen. Daar was ik mee bezig, toen ik om iets over 10u telefoon kreeg. De winkel AVA: mijn envelopjes waren toegekomen van de geboortekaartjes en ik mocht er achter gaan. Ik zei dat ik wel in de loop van de week ging langskomen. Ik had echt geen zin om in mijn auto te stappen en naar Lokeren te rijden. En gelukkig maar...
Ik ging verder met diamondpainting en opeens om 10u30 begon er in mijn buik iets te borrelen ... mijn vliezen braken en ik verloor vruchtwater.... Héél véél vruchtwater...

Toen ging het allemaal snel:

Ik belde David om te zeggen wat er gebeurd was.
Ik belde de ambulance. Die kwam er aan rond 11u05. Ik werd op een brancard gelegd, een van de ambulanciers ging het huis rond en schrok van de hoeveelheid water. Hij nam mijn handtas en trok de deur dicht.
Ik bleef heel veel water verliezen en in de ambulance begon ik ook bloed te verliezen. Ik moest mij geen zorgen maken, "de ambulance werd nadien met de lans schoongemaakt" grapte de ambulancier J
We reden naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, Sint Blasius te Dendermonde. Mijn gynaecoloog was eigenlijk in het AZ in Aalst.
In Dendermonde zagen ze dat ze mij niet meer konden verplaatsen naar een ander ziekenhuis. De doorstroming met de navelstreng viel weg, dus ze konden mij zelfs niet meer naar Gent laten gaan.
"Hoe ver bent u mevrouw?"
31 weken en 5 dagen. Ik moest het verloop van mijn zwangerschap vertellen, want ze konden niet aan mijn dossier. "Ze is te klein, en weegt nog te weinig" zei ik.
"UZ Gent is al verwittigd, ze komen er aan"
"Heeft u weeën mevrouw?" - Nee ik had geen weeën.
"Maar moet u geen kaka doen?" - Nee ik moet niet!
Het was mijn 2de zwangerschap, dus ik wist nog ongeveer hoe het voelde als men weeën had J het gevoel dus dat men naar de grote toilet moet.
Ik voelde helemaal niets...
Ze besloten om een spoedkeizersnede uit te voeren of ik was ze kwijt. Mijn keuze was om volledig in slaap te gaan.
"Haal ze maar, ik wil ze niet kwijt!" riep ik nog in het OK. En ik viel in slaap.

12u20 werd Milou geboren. Ze woog 1220 gr en was 41,80 cm groot.
David zat toen te wachten in de wachtzaal aan het OK en heeft ze nog even gezien.

Zo is ze naar Gent gebracht.
Ik bleef in Dendermonde.